Je bent jong, zit in je eindexamenjaar, kijkt uit naar de toekomst, en dan slaat het noodlot toe. Na vele onderzoeken, een tijd lang grieperig zijn en een slechte weerstand, hoort Michael op 17 jarige leeftijd dat hij de ziekte leukemie heeft. De wereld staat stil en dan begint het pas, het besef. Een lange strijd, met veel ellendige chemokuren en je heel beroerd voelen. Toch laat Michael zijn altijd positieve humeur niet beïnvloeden door deze tegenslagen. Hij vecht, zet door, lacht..houdt contact met zijn vrienden en is positief. Niet denken aan een toekomst is onmogelijk. Michael gaat door met zijn opleiding terwijl hij droomt van een carrière als F16 piloot.

De tijd in het ziekenhuis beleeft hij op dezelfde positieve manier. Hij maakt hier en daar een grapje en denkt mee over de mogelijkheden om dingen anders te doen. Contact met familie en vrienden is er, maar niet op de manier waarop hij dat graag zou zien. De computers op de kinderafdeling staan op de gang en zijn enkel bruikbaar als je de kracht en energie hebt om uit bed te komen. Michael stelde zich een doel, hij wilde meewerken aan een draadloos internet systeem waarbij je vanuit je ziekenhuisbed op ieder gewenst moment zou kunnen internetten. Op die manier hoefde je niet enkel te bellen of sms'en met vrienden, maar kon je zelfs als je een mindere dag had gewoon even chatten (nu zouden we mailen, appen, 'Facebooken'). Het is belangrijk dat sommige dingen kunnen doorgaan, juist als alles zo op z'n kop staat. Michael wilde gewoon zijn, meedoen, meebeleven en vooral doorgaan. Dit was zijn manier om hieraan bij te dragen.

Op 18 jarige leeftijd overleed Michael aan de gevolgen van de ziekte Acute Lymfatische Leukemie. Hij liet een groot verdriet achter, maar was tegelijkertijd ook het begin van vele internet uren en een heleboel blije gezichten van de patiënten van verschillende kinderafdelingen...hij zorgde ervoor dat ook zij door kunnen gaan.