Hallo ik ben Michael Kenniphaas 17 jaar en helaas werd er bij mij op 16 juni 2004 acute lymfatische leukemie geconstateerd terwijl ik net geslaagd was voor mijn examens en 3 maanden feesten op het programma had staan. En alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik ook nog eens een zeldzame heftige reactie op een belangrijke chemokuur (de mtx). Hierdoor wordt mijn behandeling dus met een half jaar verlengd. (totaal nu 129 weken)
Zoals jullie horen, een hoop ellende dus! Maar dankzij stichting ‘De opkikker’ kon ik al deze ellende op 16 november 2004, even helemaal vergeten en sterker nog kwam er ook nog eens een hele grote wens van mij uit!
We moesten s’ochtends om 8 uur klaar staan. We werden toen opgehaald door Ellen en Nel van stichting ‘De Opkikker’ om vervolgens uitgebreid te gaan ontbijten bij ‘De Zwaan’ ,een kaasboerderij,waar we ons helemaal te goed hadden gedaan aan een uitgebreid ontbijt. Na het ontbijt moesten we alweer gelijk door want er stond een druk programma op ons te wachten.Toen we eenmaal onderweg waren zag ik veel bordjes Leeuwarden. En zelf ben helemaal gek van vliegtuigen, F-16’s om precies te zijn. Dus ik begon een stille hoop te krijgen dat we naar basis Leeuwarden zouden gaan. Maar na de afsluitdijk gingen we andere bordjes volgen dus zette ik deze gedachte snel weer uit m’n kop. Wij belanden in een afgelegen dorpje bij een uienexporteur. Iedereen had totaal geen idee van wat we hier zouden gaan doen. Maar deze eigenaar bleek Menno Mijers te zijn, 4 keer Nederlands kampioen stockcar racen. Hij zou ons even zijn verzameling auto’s laten zien, en geloof me, dat waren er een heleboel! Hij beschikte over een Ferrari, een paar omgebouwde klassiekers, de wagen uit de serie Dukes of Hazzard en de snelste Jaguar ter wereld! En mijn broers en ik mochten daarin zelfs een stukje meerijden! Dat was echt helemaal te gek, binnen 4 seconden zaten we van 80 km/u op 180 km/u. Mijn ouders, Nel en Ellen die achter ons reden, zag ik zo verdwijnen in het achteruitkijkspiegeltje! Maar nu kwam het! Dit bleek niet zomaar een ritje te zijn, maar een om ons op een dwaal spoor te brengen zodat het een verassing zou blijven, we werden namelijk afgezet op vliegbasis Leeuwarden!
Hier werden we ontvangen door Kirsten van de Luchtmacht. Zij zou ons vandaag gaan rondleiden op de basis. En deze rondleiding begon gelijk fantastisch! We reden naar de startbaan waar elk moment 6 F-16’s zouden gaan opstijgen! En we stonden maar 30 á 50 meter van de baan af dus een beter uitzicht kon je niet krijgen. Eerst steeg er 2 op en later de andere 4, waarvan 2 met afterburner! En een herrie die daar vanaf kwam… maar wel mooie herrie! Nadat ze allemaal waren opgestegen gingen we naar het personeelsrestaurant om daar uitgebreid te gaan lunchen, terwijl ik daar helemaal geen tijd voor had omdat ik nog onwijs veel wou zien! Maar goed dan toch even gezellig gegeten en daarna snel weer verder.
Piloten uitrusting.We gingen naar ene Martin toe waarvan ik een pilotenoveral aankreeg en een volledige piloten uitrusting. Hij vertelde alle details van het pak en waar alles voor diende. Ook kreeg ik een G-pak voor de bescherming van G-krachten en ook liet hij me kunstmatig voelen hoe 9G ongeveer voelt en ik kan je vertellen, das wel even wennen! Daarna kreeg ik een helm op die piloten ook dragen samen met een zuurstof/communicatie masker. Dat was best grappig om te ervaren want ’t zit totaal anders als welke helm dan ook! Het werd helemaal grappig toen ik de nightvision mocht uitproberen. In een totaal donkere kamer kon je met deze apparatuur alles gewoon goed zien!
Nu ik kennis had gemaakt met het pak mocht ik kennis gaan maken waar ik al mijn hele leven van droom piloot te worden, de F-16! We gingen naar zo’n hangar waar een F-16 stond gestationeerd. Door Buff, een F-16 piloot, werd mij van alles verteld over de F-16, en hij kon al mijn vragen beantwoorden. Zo dicht als ik nu bij een F-16 stond, hebben weinig mensen ooit mee gemaakt... sterker nog ik kon ‘m zelfs aanraken! En om het nog gekker te maken mocht ik er ook inzitten!!!Hier ging dus een hele grote wens van mij in vervulling. Het was echt vreemd maar ook gaaf om in zo’n F-16 te zitten, omdat je daar je hele leven al van droomt en dat het nu dan eindelijk echt zover was! Ik voelde me gelijk thuis in die kist! Buff vertelde me nog wat details over de cockpit maar vertelde ook dat het veel leuker zou zijn om de functies zelf uit te proberen! Dus op naar de simulator was het volgende voorstel! En daar was ik ’t wel mee eens, haha!
De simulator was helemaal nagebouwd van een echte cockpit, en er zat ook iemand, genaamd Patrick die elke situatie na kan simuleren. Al snel bleek ik aardig door te hebben hoe ik met een F-16 moest vliegen en kon ik goed ervaren hoe het was om echt te vliegen! Volgens Buff bleek ik een goed gevoel voor het vliegen te hebben en vroeg hij me of ik een aantal manoeuvres wou maken en die lukte me prima, de uiteindelijke landing was zo perfect dat er weinig verschil zat tussen hun landingen en die van mij!Mijn broers mochten het ook even proberen, en ook zij hadden hier onwijze lol in!Alleen jammer genoeg komt er aan alles een einde en ook de rondleiding liep ten einde.We kregen nog allemaal spullen mee zoals: badges, stikkers, posters, pet, T-shirt enz.en ik kreeg zelfs nog iets heel aparts mee, namelijk een vizier van een pilotenhelm!
Het was alweer zes uur dus de dag was ook alweer bijna voorbij, maar we gingen eerst nog even ergens in Schagen eten. Dat heeft trouwens heerlijk gesmaakt! Tijdens het eten kregen we van Ellen en Nel nog een cadeautje ook! Ik kreeg namelijk een nieuwe set miniatuur beeldjes voor mijn verzameling Warhammer! Nou een betere afsluiting kan je niet bedenken, toch? Nou blijkbaar wel dus!!! We moesten langs mijn oude school waar ik vorig jaar afgestudeerd ben. Daar had Nel zogezegd afgesproken met iemand van opkikker. Het kwartje was bij mij nog steeds niet gevallen, zelfs niet toen we allemaal moesten uitstappen! Pas toen we naar binnen gingen kreeg ik het door… in de aula hadden mijn vrienden van school, m’n oude klasgenoten, familie, vrienden van scouting en kennissen zich verzamelt! Ik wist niet wat me overkwam want hoe moest ik dit nou weer aanpakken. Ik kan me niet in vijven splitsen!
Dit was allemaal geen probleem, na iedereen gedag gezegd te hebben, heb ik met iedereen even bij gekletst of gedanst. Ze hadden namelijk zelfs een DJ ingehuurd! Een totaal onverwachte maar onwijs gave verassing!Tegen tienen sloeg de vermoeidheid bij mij wel toe want ik ben tenslotte nog steeds in behandeling, dus besloten we er een eind aan te brouwen.
Ik heb echt een onwijs gave dag gehad die ik nooit meer zal vergeten en de stichting ‘De Opkikker’ heel dankbaar voor ben!
Michael Kenniphaas.
PS.Langs deze weg wil ik iedereen nog eens bedanken voor de steun van de afgelopen maanden. Echt het voelt geweldig dat ik zoveel kaarten heb ontvangen zowel thuis als in het ziekenhuis. Maar ook de bezoeken en de telefoontjes. Op dit moment lig ik weer veel in het ziekenhuis, het is vier dagen erin en daarna 4 dagen weer naar huis. Dit gaat duren tot eind januari 2005. Hierna start weer een van de volgende kuren.